De christelijke kerken moeten steeds hervormd worden: ‘ecclesia semper reformanda’. Deze opdracht klinkt door de eeuwen heen. Het Tweede Vaticaans Concilie stond in het teken van ‘aggiornamento’, van vernieuwing. Dat was vijftig jaar geleden. Een van de concilievaders zei ooit: “Vaticanum II ligt nog voor ons. Daarbij gaat het om een bekering tot de oorsprong van de kerk, tot het Pinkstergebeuren.”
In deze cyclus willen we in de eerste twee lezingen aandacht schenken aan de historische wortels van deze opdracht die telkens weer in de geschiedenis opduikt. Het gaat ons daarbij niet om een louter kerkhistorisch verhaal. We doen dit ook met het oog op de huidige problemen in en buiten de kerken. De christelijke kerken zijn als leerstellige en organisatorische bolwerken sinds de jaren zestig nagenoeg aan het verdwijnen. Individualisering en pluralisme zijn kenmerkend voor de westerse samenleving. Betekent dit dat religies op hun terugtocht zijn? Daarover gaan de twee laatste lezingen. Vele mensen binnen en buiten de kerk(en) zijn zoekend op religieus vlak (‘seekers’). Zij vinden in de huidige parochies, gemeenten, kerken weinig inspiratie en geestelijk voedsel. Heeft een ‘ecclesia semper reformanda’ toekomst? Wat biedt het optreden van paus Franciscus aan zoekende mensen binnen en buiten de kerken?
Lezingen:
– Mislukte hervormingen ?! >>
– 500 jaar kerkhervorming >>
– Hedendaagse zoekers >>
– Paus Franciscus >>
